Blog: Moeilijk maken wat makkelijk lijkt

Hoe verschillend de uitwerking vaak ook is, het plan beschrijft altijd hoeveel ondersteuning iemand nodig heeft, waar die ondersteuning uit bestaat, wanneer de ondersteuning gegeven wordt en met welk doel. Dat klinkt eenvoudig, maar in de praktijk blijkt het lang niet altijd zo simpel te zijn.

Steeds meer functies 

De praktijk wijst uit dat ondersteuningsplannen steeds meer functies hebben gekregen. In de eerste plaats is dat natuurlijk het plannen van de individuele ondersteuning met als doel de kwaliteit van bestaan van de cliënt te verbeteren. Maar het plan speelt ook een rol in de professionalisering van organisaties en bij het afleggen van verantwoording aan externe partijen zoals IGZ en HKZ. Ook bij het aanvragen van een (her)indicatie of het verkrijgen van extra financiële middelen bij het zorgkantoor speelt het plan steeds vaker een rol.

Wonderdocument 

Het lijkt daarmee uitgegroeid te zijn tot een soort multi-inzetbaar wonderdocument, maar dat maak het er natuurlijk niet makkelijker op. De vele eisen en verwachtingen, die overigens lang niet altijd met elkaar overeenkomen, maken het werken met ondersteuningsplannen steeds ingewikkelder. Zo ingewikkeld dat cliënten en familie speciale cursussen moeten volgen om erover mee te kunnen praten. Nu heb ik niets tegen cursussen, maar hoe kan het dat je speciale vaardigheden moet aanleren om je eigen dromen, wensen en behoeften kenbaar te maken en dat we dat met elkaar accepteren?

Terug naar de basis 

Volgens mij moeten we terug naar de basis. Wat is een ondersteuningsplan en wat is het zeker niet? Wat moet erin staan en wat hoort er beslist niet in thuis? Welke ideeën leven hierover in het veld? Herken je mijn zorg of juist helemaal niet? Reageer dan op mijn blog zodat we hierover van gedachten kunnen wisselen.

Marjolein Herps

Senior medewerker Innovatie & Onderzoek bij Vilans 

Promovendus Gouverneur Kremers Centrum