Blog: 'Structuur in de chaos'

Gepubliceerd op: 14-12-2018

In 2016 verscheen een lesbrief Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) met alle basisinformatie over niet-aangeboren hersenletsel. In het kader van deze lancering schreef Siemon de onderstaande blog over leven met NAH.

>> Meer over de lesbrief

________________________________________________

Structuur heb ik nodig. Dagelijkse structuur. Structuur in mijn week. Dan gaan de dingen een stuk beter. Maar leuk is anders. Naast mijn spraak, is dit iets wat ik maar langzaam accepteer. Waarom eigenlijk? Als ik een lijstje maak en het keurig op volgorde afwerk, gaat het allemaal een stuk eenvoudiger in mijn leven. Dan concentreer ik me. Soms iets te goed. Is mijn vriendin boos dat ik haar negeer. Ik ben dan zo gefocust, dat ik een beetje van de wereld ben. Zij zet zichzelf dan maar gewoon op mijn to-do-lijstje.

Spontaniteit

Deze week ging niet volgens plan. In het plan staat precies op welke dag ik mijn blog schrijf. Wanneer ik de nieuwsbrief maak. Op welke dag ik zaken deel op Facebook, op LinkedIn. Geen greintje spontaniteit komt er aan te pas. Behalve deze week dan. En dat liep hopeloos in de soep.

Kinderen

Wat ging er mis? Ik had nogal een drukke week. Dinsdag mocht ik spreken in Almere voor lotgenoten. Erg leuk, maar ook zwaar. Praten is topsport voor mij. Maandag was ik dus de hele dag aan het voorbereiden. Dinsdagochtend ook. ’s Middags spreken. ’s Avonds was ik op en sliep ik eerder dan de kinderen die boven mij wonen.

To-do-lijst

Woensdag was ik de hele dag op pad. Ik was naar een conferentie en luisterde naar sprekers (toch een stuk makkelijker dan zelf spreken), volgde workshops, leerde over een mooie, nieuwe werkwijze voor ambulant begeleiders en belandde onderweg naar huis in een waanzinnige file. Shit, ik moest nog koken, mijn zoon komt… Ik nam een kordaat besluit. Ik stuurde mijn zoon een berichtje dat ik wat later thuis zou zijn en nam hem daarna mee uit eten. Net toen ik op het punt stond naar huis te gaan, kwam er een dwingend geluidje uit mijn telefoon. Mijn elektronische geheugen. Zonder ben ik niets. Oh ja, gezellig naar mijn vriendin. Dat had ik vast zo afgesproken. Of had zij zich op mysterieuze wijze weer op mijn to-do-lijstje weten te krijgen?

Chaos

De volgende ochtend had ik schilderles. Dat heb ik iedere donderdag. Samen met andere afatici. En ’s middags dan eindelijk tijd voor mijn blog. Dacht ik. Maar er lagen bestellingen te wachten, Albert Hein kwam boodschappen bezorgen. Ongeopende post. Een grote onrust in mijn hoofd. Zo ging het niks worden, dat blog moest dan maar op vrijdag. Als ik rust in mijn hoofd heb (dacht ik).

Test

Maar vrijdag … tsja, wat was er vrijdag? Ik weet het niet meer. Maar zomaar ineens was het zaterdag. Er was geen ontkomen meer aan. Geen probleem, inspiratie had ik niet nodig. Ik ging immers ‘gewoon’ (een blog schrijven is voor mij nooit gewoon) een testblog maken. Ik had een prachtige Magimix keukenmachine te leen van de fabrikant om éénhandig te testen. Dat één handig testen gaat nog, maar testen, opnemen op video, editen, bevindingen beschrijven… ik was halverwege de middag kapot. Stuurde het blog naar mijn vriendin om na te kijken en toen kwam het. In plaats van een gecorrigeerde versie terug in de mail, belde ze mij.

Op een voor haar doen voorzichtige manier vertelde ze mij waarom paragraaf 1, 2 en 3 weg moesten. Voor zij verder kon gaan riep ik: “Ik ben helemaal kapot, dat filmen was een drama, het editen is nog niet af, ik kan even niet meer.” Lief als zij is zei ze: “Ok, als je video af is stuur je maar de link, ik bekijk hem en herschrijf voor deze keer je blog”. Opgelucht haalde ik adem.

Oordeel

Een uur later hing zij weer aan de telefoon. “Ehm, die video, is dat alles wat je hebt?” Ze deed echt haar best het op zachte wijze te vertellen. Terwijl ze gewoon bedoelde (1) de TV staat zo hard aan dat ik een heel verhaal hoor over euthanasie. (2) Je hebt het apparaat leuk in elkaar gezet, maar meer is het niet. Het testen staat niet op video. (3) Hier kunnen we niks mee.

Janken

Het is dat ik zo’n stoere kerel ben, anders had ik nu moeten schrijven ‘ik kon wel janken’. Ik kan echt maar één ding tegelijk en ga daar dan zo in op, dat ik alles en iedereen om me heen vergeet. Door de concentratie op het maken van het filmpje, heb ik nooit gemerkt dat dat TV aan stond.

Daarna concentreerde ik me zo hard op het editen, dat ik alleen ZAG wat wel en niet bruikbaar was voor het filmpje, en wederom niet HOORDE dat de TV aan stond.

Structuur

Ik had geen tijd meer om ook nog maar iets te doen. Over een uur voetbal op TV  met mijn vrienden (prioriteiten stellen is ook belangrijk bij het aanbrengen van structuur). Soms is mijn vriendin keihard, en soms ineens vol begrip.

Nu vroeg ze: “Hoe laat komen je vriendjes om je te troosten?” De ene was al gearriveerd. “Ok, gaan jullie maar lekker voetbal kijken, ik schrijf een kladje over je avonturen van deze week, jij herschrijft het in Siemon-toon en volgende week probeer je het in alle rust opnieuw”

Lees ook over Niet-aangeboren hersenletsel:

• Siemon maakt van zijn grootste nadeel zijn voordeel
• Onzichtbare gevolgen van NAH
• Ga naar Weerhandig.nl