Als de gehandicaptenzorg om hulp roept

Dat juist daar nu afdelingen dreigen te sluiten… het voelt hartverscheurend. Steeds vaker hoor ik verhalen dat mensen met een (ernstige) verstandelijke beperking nergens terecht kunnen. Dat crisisopvang niet beschikbaar is. Dat gezinnen noodgedwongen moeten doorgaan terwijl iedereen ziet dat het eigenlijk niet meer gaat. In mijn eigen omgeving zie ik ouders die alle ballen al veel te lang in de lucht proberen te houden. Soms trekken ze het niet meer en dat is geen kwestie van 'willen', maar van simpelweg op zijn.

En het gevolg? Kinderen en volwassenen die terugvallen in oud gedrag. Escalaties die niemand wil. Een vicieuze cirkel die niet te doorbreken is, omdat er geen veilige plek beschikbaar is om even op adem te komen, om opnieuw te starten en om te stabiliseren.

Dit mag niet normaal worden

Wat het nog pijnlijker maakt is dat de gehandicaptenzorg een van de mooiste, meest betekenisvolle sectoren is die er bestaat. Werken met mensen die afhankelijk zijn van jouw nabijheid, jouw rust, jouw creativiteit. Het is zó veel meer dan een baan. Het is elke dag bijdragen aan iemands kwaliteit van leven. Iemand een stukje veiligheid teruggeven. Iemand helpen groeien. Iemand laten meedoen. De impact wordt vaak in kleine stappen zichtbaar, soms in grote sprongen, maar altijd in mensenlevens.

Juist daarom doet het zo’n pijn om te zien dat we deze prachtige sector niet sterker ondersteunen. Het tekort aan personeel, aan plekken, aan tijd… het is niet alleen een statistiek. Het is een gezin dat instort. Een kind dat terugvalt. Een professional die niet meer weet hoe het nog moet.

We kunnen beter. We moeten beter.
Voor cliënten.
Voor families.
Voor de professionals die iedere dag alles geven wat ze in zich hebben.

Laten we blijven investeren.
In mensen.
In opleidingen.
In werkplezier.
In vertrouwen.

Zodat de gehandicaptenzorg niet hoeft te schreeuwen om hulp, maar weer kan doen waar het écht om draait: mensen helpen hun eigen leven zo goed mogelijk te leiden.

Als je ziet dat het thuis niet meer gaat

In de media zag ik een reportage over de dreigende opnamestop in de gehandicaptenzorg, ik ben er stil van! Niet omdat het nieuw is helaas, maar omdat het zo pijnlijk bevestigt wat ik zelf steeds vaker om me heen zie gebeuren.

In mijn omgeving zie ik ouders die al jaren alles geven. Die blijven zoeken naar oplossingen, al zijn ze zelf allang over de rand gegaan. Ouders die zeggen: 'Het gaat wel… we redden het wel.' Terwijl ik zie dat ze het eigenlijk allang niet meer redden. De nachten zonder slaap. De continue alertheid. De angst dat het vandaag weer misgaat. Het schuldgevoel dat ze het niet beter kunnen maken. Het verdriet dat hun kind terugvalt in oud gedrag omdat er simpelweg geen passende plek beschikbaar is.

En misschien raakt dat me nog wel het meest: zien hoe gezinnen langzaam uitgeput raken terwijl er nergens ruimte is om even op adem te komen. Je ziet het gebeuren, maar je kunt het niet doorbreken. De vicieuze cirkel blijft maar draaien, harder en harder, totdat niemand hem nog kan stoppen.

Bekijk de reportage: Gehandicaptenzorg waarschuwt voor opnamestops vanwege personeelstekort

De kracht van de zorg en de pijn van het tekort

Wat mij pijn doet aan deze situatie is dat ik weet hoe mooi deze sector kan zijn. Werken in de gehandicaptenzorg is zó bijzonder. Het is niet alleen zorg verlenen, het is nabijheid bieden, veiligheid, structuur en menselijkheid. Het is bijdragen aan iemands kwaliteit van leven op een manier die je nergens anders vindt. Soms met kleine stapjes vooruit, soms met grote sprongen, maar altijd met betekenis.

En juist daarom is het zo schrijnend dat we deze sector niet sterk genoeg ondersteunen. Want achter iedere opnamestop zit een gezin dat het thuis niet meer redt. Een kind dat vastloopt. Een professional die wanhopig probeert te helpen met te weinig middelen, te weinig collega’s en te weinig tijd.

Laten we investeren in zorg die weer kan ademen

Voor de mensen die zorg nodig hebben. Voor hun families, die soms op pure wilskracht doorgaan. En voor de professionals die iedere dag meer geven dan ze eigenlijk hebben.

Ik hoop oprecht dat we blijven investeren in mensen, in opleidingen, in werkplezier en in vertrouwen. Zodat de gehandicaptenzorg niet hoeft te overleven, maar weer kan leven en ademen. En vooral: zodat gezinnen niet nog langer hoeven te wachten tot er ergens een veilige plek vrij komt. Want soms is zo’n plek het verschil tussen vasthouden en loslaten.