Zó houd je zorgprofessionals binnen de organisatie!

Je ziet het veel binnen de sector: professionals die maar kort bij een organisatie of op een locatie blijven werken. Geen waardering voelen speelt vaak mee in het wisselen van baan. Waardering is daarom, denk ik, iets heel belangrijks om binnen de gehandicaptensector meer te verspreiden. Zeker binnen een sector vol met gepassioneerde mensen die zo graag van waarde willen zijn voor hun cliënten.

Waardering is elkaar echt zien

Waardering begint met elkaar echt zien. In mijn blog Met aandacht voor collega's een betere begeleider voor cliënten zijn deelde ik hier al tips over. Maar waarom is waardering naar je collega eigenlijk zo belangrijk? Elk mens wil waardering voelen! Elk mens wil voelen dat hij/zij belangrijk is en ertoe doet. Wij als professionals in de gehandicaptenzorg willen die waardering heel graag aan onze cliënten geven, maar mogen de waardering zelf zeker ook ontvangen.

Oprecht, inhoudelijk en persoonlijk

In mijn ogen is waardering oprecht, inhoudelijk en persoonlijk. Het gaat dus een stukje verder dan ‘wat zie jij er leuk uit vandaag’ of ‘hoe was je weekend?’. Het gaat om de verdiepende vragen. 

Vragen die ik bijvoorbeeld vaak aan collega’s stel zijn:

• Hoe was je dienst vandaag?
• Waar heb je je echt aan geïrriteerd?
• Wat vond je vandaag mooi?
• Wat zou je anders willen doen?

Om daar eerlijk antwoord op te kunnen geven, moet er wel vertrouwen in elkaar zijn.

Een complimentje hier en daar

Vind je iets goed aan de ander? Spreek het uit! Laten we niet alles voor lief nemen. We mogen meer waarderen wat er is, dat hardop uitspreken en ervan genieten. Want wanneer iets vanzelfsprekend wordt, stopt het stuk waardering.

Je merkt ook dat mensen van een complimentje opfleuren. Ik vind het daarom belangrijk om mijn collega’s regelmatig mijn waardering te geven. Daarom stuur ik ze elk half jaar een kaartje met een complimentje en persoonlijke tekst. Er zijn zoveel (eenvoudige) manieren te bedenken om je waardering te laten zien.

Waardering is ook eerlijkheid

Bij waardering hoort ook eerlijk zijn naar elkaar, vind ik. Ook de minder-leuke momenten mag je met elkaar delen. Eerlijk aangeven wat je goed vindt aan de ander maar ook waar je tegen aan loopt. Vaak wil je als begeleider zijnde de goede vrede bewaren. Want zolang het goed gaat met de cliënten gaat het goed met ons. Maar eigenlijk klopt dit natuurlijk niet. 

Je hebt altijd het recht om een collega aan te spreken. Ik stel mezelf regelmatig de vraag ‘Heb ik hier last van?’. Als het antwoord ‘ja’ is, weet ik dat ik er wat mee moet. Dan spreek ik het uit. Ik merk dat het helpt om kleine dingen meteen uit te spreken. Het helpt de lucht klaren, waardoor je prettig met elkaar kunt blijven werken. 

Als je ergens tegenaan loopt maar dit niet uitspreekt, dan stapelt dit op. Dan wordt het probleem groter en groter en kun je de ander ook niet meer positief zien. Dan is er geen sprake van waardering. Er is pas sprake van waardering als je eerlijk en oprecht tegen elkaar kunt zijn.

Juist ook als het eigenlijk niet kan

Het klinkt heel onnatuurlijk, maar hoe meer stress je ervaart of hoe hoger de werkdruk is, des te belangrijker is het om toch tijd voor elkaar vrij te maken. Een kopje koffie/thee doen of even een stukje wandelen. Uit het werk stappen en stil staan bij elkaar. Verbinden en dingen bespreken. 

Even. Het hoeft echt niet lang en ingewikkeld. Maar het is wel belangrijk om het even te doen. Om elkaar écht te blijven zien. Om je waardering naar elkaar uit te spreken. Om eventueel de lucht te klaren. Of om gewoon even je eigen emmertje te legen. 

Want hoe meer gezien en gewaardeerd onze collega's zich voelen, hoe kleiner de kans dat ze op zoek gaan naar een andere baan.